Reasamblaż

Selbe: Jedna pośród wielu + Reasamblaż

W swoim debiutanckim filmie Trinh T. Minh-ha próbowała przełamać etnologiczny „nawyk nadawania znaczenia każdemu pojedynczemu znakowi”, kompilując obrazy wiejskiego życia w Senegalu i dodając do nich subiektywny, autorefleksyjny komentarz odczytywany zza kadru kobiecym głosem. Opowieść rozpoczyna się stwierdzeniem: „nie zamierzam ‘mówić o’, tylko ‘mówić w pobliżu’”. Podczas gdy na pierwszy rzut oka obrazy w filmie niewiele różnią się od konwencjonalnego filmu etnologicznego, film wywołuje uczucie dezorientacji, gdy zauważa się wyraźny brak narracji, sekwencje przerywane są zbliżeniami, dźwiękami i zapętlonymi głosami, jakby w oczekiwaniu na dramaturgię. „Reasamblaż” jest krytyką etnologicznej potrzeby opowiadania o „innym” i autorytatywności obrazowania w filmach dokumentalnych.

„Niektórzy określają ten film jako dokumentalny. Ja określam go nie-sztuką, nie-fikcją, nie-eksperymentem, nie-dokumentem, aby powiedzieć coś nieokreślonego i pozwolić wkroczyć rzeczywistości. Dać się pochwycić. Czuję, że to nie jest poddanie się. Przeciwieństwa spotykają się i łączą, a ja najlepiej pracuję na granicach wszystkich kategorii” – tłumaczy Trinh T. Minh-ha w tekście „Mechanical Eye, Electronic Ear, and the Lure of Authenticity”.