Moja skradziona planeta

Co może zrobić kobieta, gdy państwo i religia kontrolują każdy aspekt jej życia, począwszy od tego, jak się ubiera, po sposób, w jaki zarabia na życie? Reżyserka Farahnaz Sharifi, urodzona parę tygodni po rewolucji w Iranie w 1979 roku, sięgnęła po kamerę 8 mm, którą kupiła w młodym wieku i nagrywała nią alternatywne życie toczące się prywatnie, poza państwem – za zamkniętymi drzwiami, za którymi jej rodzina i przyjaciele mogli być w pełni sobą.

Jednocześnie obsesyjnie kolekcjonowała niszczejące szpule taśm 8 mm pozostawione przez anonimowe osoby, które pokazywały świat przed rewolucją. Udało jej się zarejestrować dwa kontrastujące ze sobą światy – sceny brutalnych represji na ulicach i domowe filmy pokazujące chwile radości, tańca i wolności. Zbudowała nie tylko prowokująca mieszankę osobistej narracji i lekcji historii porewolucyjnego Iranu, lecz również intymną i aktualną refleksję, udowadniającą, że nagrane obrazy mogą przeciwdziałać wymazywaniu historii i tożsamości kobiet.

Film, nagrodzony wieloma ważnymi nagrodami na kilkunastu festiwalach, nie tylko ocala od zapomnienia historię Sharifi oraz pozbawionych głosu kobiet z przeszłości i teraźniejszości, ale również układa ją w niezwykle żywy, zbiorowy akt oporu.    

Film jest prezentowany w ramach projektu Kino jako laboratorium V współfinansowanego przez Fundację Współpracy Polsko-Niemieckiej.